seyr

1.

is. <ər.> Əylənmək və istirahət məqsədilə gəzinti, ayaqseyri, gəzmə, gəzinmə. Seyr etmək – gəzmək, gəzintiyə, ayaqseyrinə çıxmaq. Çıxıb başmaqseyrinə, edib seyri-çəmən gəldim; Ayaq üstdən Qazağa bir gedib, gördüm vətən, gəldim. M. P. V.. Seyrə çıxmaq – gəzintiyə çıxmaq, gəzməyə çıxmaq; gəzmək, gəzinmək; çəmənlikdə, bağda və s. -də əylənmək. Əğyar ilən çıxıb seyrə, dərməsin; Layiq olmaz anlamaza bənövşə. M. P. V.. Yarpaqlanır ağaclar; Yaşıllanır yamaclar; Seyrə çıxır uşaqlar; Göy çəməndə oynaqlar. A. S..

2.

is. <ər.> Seyr etmə, baxma, tamaşa etmə, göz gəzdirmə. <Vaqif> meşənin seyrindən ayrılıb Mədinəni süzməyə başladı. Ç.. Seyr etmək – baxmaq, tamaşa etmək. Ətrafı seyr etmək. – Xanların sözünə baxmayaraq qapının aralığında durub yağışı seyr edirdim. Qant.. Seyr edib yaxını, gah da uzağı; Bir az seçə bildim qaranı ağdan. B. V.. Seyrə dalmaq – fikri bir şeyin seyrinə getmək, seyr etmək. <Arxeoloq:> Bu bəzəkli çöllərin; Seyrinə dalan zaman; Coşmamış olmaz ürək. H. Hüseynzadə.